Een les in scoren

De fabricage van dit verslag duurde wat langer dan normaal. Zoals een goede wijn soms iets langer moet rijpen, had ook het nieuws van zaterdag even de tijd nodig om verwerkt te worden. Als u staat, ga dan even zitten. Want: ’t urst heeft verloren.

Afgelopen zaterdag stond de burenruzie tussen Hovoc h2 en Avance/Activia 1 op het menu. Na de op alle fronten zeer matige wedstrijd van vorige week, kon het team wel weer een opsteker gebruiken. In plaats daarvan kregen we een draai om de oren van een duidelijk beter spelend Horst.

We kunnen onszelf verwijten dat we set 1 aan de thuisploeg geschonken hebben. Schandalig veel matchpoint werden niet omgezet in het eerste punt. Wellicht zou winst in set 1 een ander wedstrijd beeld hebben kunnen bewerkstelligen, maar daar zullen we nooit achter komen. Wat we wel uitgevogeld hebben, is dat scoren een essentieel onderdeel blijkt te zijn van het volleybalspel. Dat wil zeggen dat, wanneer je het niet doet, je het jezelf akelig moeilijk blijkt te maken. Waar we ons aanvallend spel meestal aardig op orde hebben, was hier nu geen enkele sprake van. De lokale pakjes boter waren niet onder de indruk, want zij kwamen er zonder kleerscheuren vanaf.

Wanneer je de van Dale uit de kast trekt en doorbladert naar het woord ‘optimist’, tref je het volgende aan:
‘1: Iemand die alles van de beste kant beschouwd’

Wij willen de auteurs graag sommeren om hier de volgende editie aan toe te voegen:
‘2: Lars. Die ondanks eerloze aftocht na puntloze deceptie, toch een leuke dag had.’

Hiermee was hij buiten de sterspeler van de dag ook het zonnetje in huis. Uiteraard doet dit geen fijne dingen met de stand. Maar, het seizoen duurt nog even. De slag is verloren, de oorlog allesbehalve.